Adhortatio amicae

Magister urget saepe laboribus

heram meisque surripit osculis.
   Tremit misella iam seueri
   adueniente die pericli.

Stilus fatigat ulceribus manum,
et unca curuant tergora paginae.
   Premet sopore mox ocellos
   nox animumque metu grauatum.

Iuuare quamuis nitar amasiam
moras paratus uincere pectoris
   tamen magis magisque tristis
   flet lacrimisque genae rigantur.

Ines nitenti si quis in aethere
deus, sodali praesidium feras
   precor timoribusque motam
   ut ualeas solidare mentem.

Secunda siue fata tibi fauent,
ut ipse credo, seu male uerterit
   probatione me peracta
   denique conuenies amicum.

Sit hora nulla tum sine basiis,
diu lacerti colla reuinciant.
   Quid est amoenius cubili
   si iacet in gremio puella?

Veris aduentus

Ver parat egelidis hiemalia pellere uentis
   tempora nam brumae iam prope finis adest.
Nunc riget omnis ager glacie niuibusque coruscat,
   mox ibi flauescet concita sole seges.
Quae modo frigoribus solidi constringitur amnis
   libera diluto perfluet unda gelu.
Algida purpureis renitebunt arua rosetis,
   ut leuis auratum pollen aceruet apis.
Floribus effusi zephiris reuehentur odores
   fronsque teget spolium densa uirore nemus.
Nox dempto sileat tonitru nimbisque frequentem
   non feret ablatis caelitus imber aquam.
Blanditiis foueat sic mitia pectora amantum
   illa Valentini iam reditura dies.
Tu quoque parce puer nobis et pone pharetram
   nec latus inclemens molle sagitta foret.
At si nulla quies dabitur mortalibus arcu
   corda precor saltem mutuus urat amor.
Frangor enim mentemque fero tenet igne puella,
   o utinam studio ferueat illa pari!