Veris aduentus

Ver parat egelidis hiemalia pellere uentis
   tempora nam brumae iam prope finis adest.
Nunc riget omnis ager glacie niuibusque coruscat,
   mox ibi flauescet concita sole seges.
Quae modo frigoribus solidi constringitur amnis
   libera diluto perfluet unda gelu.
Algida purpureis renitebunt arua rosetis,
   ut leuis auratum pollen aceruet apis.
Floribus effusi zephiris reuehentur odores
   fronsque teget spolium densa uirore nemus.
Nox dempto sileat tonitru nimbisque frequentem
   non feret ablatis caelitus imber aquam.
Blanditiis foueat sic mitia pectora amantum
   illa Valentini iam reditura dies.
Tu quoque parce puer nobis et pone pharetram
   nec latus inclemens molle sagitta foret.
At si nulla quies dabitur mortalibus arcu
   corda precor saltem mutuus urat amor.
Frangor enim mentemque fero tenet igne puella,
   o utinam studio ferueat illa pari!