Paraclausithyron

Cur dominam uinctis abscondis ianua claustris?
   Nonne satis facies iam tibi nota meast?
Nonne potes nostros aditus meminisse priores?
   Quin duras maesto pandis acerba seras?
An quereris nihil esse caua quod restet in arca?
   Mercedem uoueo cras dabo largus erae.
Namque etiam si saepe caret mihi sacculus auro
   dicar inops auri nec sine amore miser!
Triste mihi teneros non posse fouere lacertos
   et uacuo noctes incubuisse toro.
Eius agunt impressa labris me basia anhelum,
   si quidem abesse uolo pes capit ipse uiam.
A, te dira foris primum reminiscor hiantem
   et fuit illa mihi quam pretiosa dies!
Pulchra smaragdinis inerat Lucretia ocellis
   in geminum nigro crine cadente sinum.
Circa aderant sedes incompositumque cubile,
   uitra fenestrarum lux per aperta micat.
Tum leue sublato patuit uelamine corpus
   et stupor arripuit membra repente mea.
Hanc ego perspiciens ueluti uirgunculus omnem
   conticui tremulo nescius ore loqui.
Nullius esse reor super hoc uenerabile pectus,
     marmorea poterat pelle nitere latus.
Terga fuisse etiam niue candidiora recordor,
   subter erat Veneris numine digna natis.
Sic amplexa uirumst mulier nudata silentem
    et roseis iunxit mellea labra genis.
Sed quid claustra sonant? Reserantur limina portae!
   Me nunc illa iubet lector inire uale!