Carmen Natalicio tempore scriptum

Vltimus ad finem iam mensis uergit et annus
denique consueta nunc abit iste uice.
Luxuriosa gelu candescunt arua decembri
et parat in mundum sancta uenire salus.
Nec poterit natum cognoscere pastor Iesum
nec capiet caeli turpe bouile deum.
Nemo feret uolucri uectus munuscula curru,
dulciolis caligas nulla replebit anus.
Grex pueri celebrare nequit mysteria diui
nec magus externa migrat ab urbe procul.
Non ego dilectam mox te, mea uita, reuisam,
Caesar enim longis me uetat ire uiis
atque recrudescens uiolat tibi pectora morbus
et modo cum medicis hunc agis aegra diem.
O utinam longe possem tibi adesse iacenti,
me quid enim sine te festa dapesque iuuent?
Quid natalicia congesta sub arbore dona
quidue petam media nocte sacella pius?
Si quid aues igitur nobis dare munus amica
fac ualeas, aliud nil ego habere uolo.

De amicae natali

Saepe uiae flores alius de margine carpat
ignotoque frui malit amore malus.
Me iuuat unius labro tamptare puellae
labrum nec ueneri succubuisse uiae.
Nunc manet illa citas gelidi trans fluminis undas
quo nigra me prohibet tendere pestis iter
nec perit ulla dies studio quin uellar eundi
et libet aligera scandere caela uehe.
Me, Venus, urget amor, tua iam sine iussa sequamur
nec queat atra precor noxa ferire pios
qui sint Cypriacae salui tutamine diuae,
si potes infernas hinc Stygis aufer aquas!
Pectora cuspidibus puer ille sagittifer urat
sanaque mortali frons uacet igne luis.
Eius adest natalis et annum complet amica,
carmina sufficiant si procul auctor abest,
at simul ac uicta poterit uia peste patere
me uocet inque suo sopiat ipsa sinu.
Iunget amor defessa pigro tunc corpora somno
nec leuis in tacita nocte susurrus erit
et liceat tepido renitentem lumine solis,
dum cubat illa, manu lambere mane comam.
Haec cupio, Deus, haec mihi gaudia trade benignus
ut tibi cera sacra semper in aede micet.

Adhortatio amicae

Magister urget saepe laboribus

heram meisque surripit osculis.
   Tremit misella iam seueri
   adueniente die pericli.

Stilus fatigat ulceribus manum,
et unca curuant tergora paginae.
   Premet sopore mox ocellos
   nox animumque metu grauatum.

Iuuare quamuis nitar amasiam
moras paratus uincere pectoris
   tamen magis magisque tristis
   flet lacrimisque genae rigantur.

Ines nitenti si quis in aethere
deus, sodali praesidium feras
   precor timoribusque motam
   ut ualeas solidare mentem.

Secunda siue fata tibi fauent,
ut ipse credo, seu male uerterit
   probatione me peracta
   denique conuenies amicum.

Sit hora nulla tum sine basiis,
diu lacerti colla reuinciant.
   Quid est amoenius cubili
   si iacet in gremio puella?

Veris aduentus

Ver parat egelidis hiemalia pellere uentis
   tempora nam brumae iam prope finis adest.
Nunc riget omnis ager glacie niuibusque coruscat,
   mox ibi flauescet concita sole seges.
Quae modo frigoribus solidi constringitur amnis
   libera diluto perfluet unda gelu.
Algida purpureis renitebunt arua rosetis,
   ut leuis auratum pollen aceruet apis.
Floribus effusi zephiris reuehentur odores
   fronsque teget spolium densa uirore nemus.
Nox dempto sileat tonitru nimbisque frequentem
   non feret ablatis caelitus imber aquam.
Blanditiis foueat sic mitia pectora amantum
   illa Valentini iam reditura dies.
Tu quoque parce puer nobis et pone pharetram
   nec latus inclemens molle sagitta foret.
At si nulla quies dabitur mortalibus arcu
   corda precor saltem mutuus urat amor.
Frangor enim mentemque fero tenet igne puella,
   o utinam studio ferueat illa pari!

De ultimis aestatis diebus

In inferis iacet puella sedibus,
opaca lumen angit umbra debile.
Vt abditis fauilla candet ignibus
calore Roma sic anhelat ultimo.
Inertibus carebit algor otiis
et occupata tempus hora surripit.
Valete iam maris uenusta fluctibus,
adusta sole iam ualete litora.
Coronea sed ipse peste territus
in aedibus reclusus usque perstiti.

De urbe Antio, quae teste Vulpio totius rerum uniuersitatis locus frigidissimus est

Antium condit niuibus ueterna
temporis iam signa diu peracti,
interit gramen, spoliatur arbos,
  sistit et aeuum.

Limpidus crystalla uibrat susurrus,
algor immotas maris artat undas,
impetu condensa ferire parcunt
  aequora cautes.

Liuor emanat tumidus per arua,
iam calyx pallet cerasi niuatus,
effero sursus coalescit ipsum
  frigore caelum.

Helio segnis madet imbre tellus,
nubium moles pereunt opacae,
uitrea splendent decorata luce
  tecta domorum.

Insidet taetrae dominator urbis
in throno sceptrumque gerit sinistra,
dexterae nutu gelidis acerbus
  imperat auris.

Quid placet?

Sunt quibus orta piis formam Venus adnuat undis
et quibus ingenium fertile portet opes.
Sunt etiam quorum uolitet cita fama per urbem
sic puto uirginibus posse placere uiros.
Quae tamen arma gero? Nec amoenus enim mihi uultus
nec leue diuitias scit sibi ferre caput.
Nam neque lucenti pauper sonat aere crumena
nec celeber populi saepe per ora feror.
Praeterea multis uideor nimis horridus atque
nulla cupit foedum foeda puella uirum.
Cur uelit? Aerios de caelo ducere diuos
quit nutuque sibi conciliare Iouem.
Dira fames mouet affectus ac membra uirorum,
seruitium famulis iamque era triste parat.
Nuda uacant rari defectu tempora crinis
nec tenues ualidant ossa retrusa genas.
Inter et os nasumque patet sine limite uallis,
heu macra formoso labra tumore carent.
O utinam faciat mors finem denique curis
me quid enim monachi uiuere more iuuet?
Siue cinis rapidi suffletur turbine uenti
languida seu tumuli sopiat ossa quies
nulla puella meum uiset lacrimosa sepulcrum
et dabit extincto florida serta uiro.
Tune pedes lector sistes funebria uatis
praeteriens, nostri nonne misertus eris? Te precor uxor amans comitetur adusque senectam
coniugiumque fides perbene sancta regat.