Cronicha ualli

Racconto originale in italiano by Phazyo.


Ventus algidus post uallum aridos colles saeue uerberabat longiusque, ubi uiriditas in atris septemtrionis siluis artior fiebat, inter folia sibilabat ululabatque, cum aliis lucorum sonis sese lugubri concentu commiscens.

Quamuis nox intempesta esset, Luna plena fruticetorum planitiem diurno quasi modo illustrabat radiique, densa nemora etiam perfigere conantes, eorum occulta uix denudabant. Quinto, qui oculos in longinquum intendebat ut omnis motio perspiceretur, formae in obscuris arborum truncis micare uidebantur. Quas is ceruos aprosque esse putabat nec tamen, et fessitudine et angore simul correptus, eam curam ex animo auferre poterat. Se spectari.

“Picti isti honore carent” Flauius murmurauit “Nihil ualent nisi insidiis datis in latebra statim recurrere. Proelium mihi date campestre, obsint eorum deni cuique Romano, ut eos tandem aliquando perdam!”

Prunas Flauius fuste excitabat: super flammas, longo ueru transfixus, cuniculus eo uespere decuriatus iam sapide fuscabatur.

Decius ante ignem stabat consertisque brachiis cachinnabat: “Obsint eorum deni cuique Romano? Vbi tam bene computare didicisti?”

“Me doctum esse scito”, respondit Flauius, catarrhi congeriem in tenebras despuens, “Non tam quam Quintus iuuenis sed doctus sum. Etiam in patria militaui. Et uerum est Parthos esse horridos, at si quem praefectum capiunt, eum humane tractant.”

“Hahahae, etiam te doctum esse dicis: eos humane praefectos tractare Licinio Crasso narra. Quae etiam tibi curast? Praefectus enim non es.”

“Nondum. Sed noui qui me iuuent…”

“Mihi risum moues, Flaui. Vide ubi simus! Tene limitaneum in honorum cursu progressurum putas? Frigore et uuitate in cloaca ista putrescemus nec umquam centuriatum impetrabis.”

“Os terge antequam uerba facias, tua causa non iam memini quid in animo esset dicere… Quid aiebam? A… Picti isti beluae inhumanae sunt. Quid de captiuis faciant audii sed non dicam, ne forte Quintus bracas minctu foedet… At sunt horribilia. Nulla potest cum his gentibus fieri disceptatio: Caledoniam decem legionibus collectis peruestigari, omnes e cauis suis eripi et murium more crucifigi oportet. Aerumnam ita tolli uidebis.”

“Scin autem quid ego audierim?” Decius cachinnauit, “Eorum feminas esse femuribus tam fortes quam uiros ensibus.”

Quintus, qui eorum sermones eo usque silenter audierat, ad ignem se conuertit.

“Cute lactea et crinibus rufis, ut Venus habet, inermes uidentur, at si Romanum uident, eum-”

“Estne Venus rufa?” turbatus est Faluius.

“Equidem est, fanumne umquam illud ad Mutinam situm iniisti? Hoc utique tibi certum esse persuadeo, Romanorum uoraces sunt, quia uiri aut in uenatione aut in bello semper uersantur nec-”

“Sicut et nos.”

“Quid?”

“Viri aut in uenatione aut in bello semper uersantur… Sicut et nos… Dicisne, dum hic nos frigora patimur, meam Publiam tuamque Luciam domi…?”

Decius parumper conticuit.

“Ne talia fatue comparaueris, Flaui: de barbaris loquimur, non de matronis honestis! Et uiden, per deos, ut me semper interpelles? Dicere uolui: una harum Caledonum opus est, ut Quintulum ablactet.”

Quintus caput uerecundus agitauit.

“Nondum Quintus ictum uibrauit” Flauius addidit, dum eius umero manum impulsabat “At si harum quaedam eum corripit… O… Ne ossa quidem postridie reperiemus.”

Magnopere Decius suspirauit oculosque ad Lunam sustulit, quae in magico Britanniae caelo alta nitebat:

“A, Quinte! His annis plene fruere, dum potes, dum puellae floridae et benevolae sunt, nihilque a te petunt nisi amorem… Senesces enim et feminis rem solues… Aut argento aut patientia… Sed solues.”

Strepenti risu Flauius displosust, dum ueru super ignem uoluebat: “Hahahae… Sana tandem uerba ex infami rostro euadunt! Iam sedete, coctus est cuniculus.”

Assi frustula tres uiri pugionibus uellebant, cum fragorem longinquum audierunt.

E uallo prominuerunt: moles atra e siluis ad occasum uergentibus egressa erat, quae eorum locum accedens conspicuior paulatim fiebat. Ceruorum turba; cita milites praeteriuit et e conspectu euanuit.

“A, si mihi arcus fuisset…” Flauius suspirauit.

Suspicioso animo Decius siluam aspexit: “Fieri potest ut lupi redierint, ita ut omnes una fugiant.”

“Illuc spectate!” Quintus clamauit, aliquid digito in opacitate monstrans.

In cliuo minus quam mille passuum semoto stabat figura exilis, Lunae plenae obiectu bene manifesta et longis capillis aura perturbatis.

“Quidnam multa nocte stat illa in solitudine?” latrauit Flauius.

“Nihil miri, pagus est prope: fieri potest ut uiam amiserit…”, Decius ad Quintum se conuertit “Quin Quintum iuuenem mittimus, ut eam domum redducat?”

Quintus quassus est: “Egone? Solus?”

Cachinnarunt duo.

“Nempe difficile erit solum cum Caledone contendere. Auxiliares tibi uoco, Quinte: estne cohors satis?”

Caput fastidio coruscans Quintus facem arripuit et in tenebras ultra uallum processit, sociorum ludibria retro derelinquens.

Cum illi appropinquaret, puellam nudis pedibus in herba ambulare cistamque plantarum refertam lacertis gerere animaduertit; militem perarmatum et in nigrore noctis obuenientem nihil timere uidebatur.

Tunica leuis uento fluctuabat coccineaque coma in umeros gratiosa decidebat. Quinti intuitus puellae formas post tenuem uestem uix sublucentes usque ad faciem niueam bellisque lineamentis praeditam, quam mille ephelides ueluti adamantinae insulae adornabant, et denique ad oculos gelidi coloris iuuenem legionarium sine metu perscrutantes conscendit.

“Ego sociique inter nos reputabamus num uiam amisisses… Estne tibi opus auxilio?”

Risum puella incohauit suauique uoce respondit “Minime ego uiam amisi. Vos autem amisistis: haec patria uestra non est.”

Quintus mire permotus est; gladii capulum inconsulto mulcere coeperat: “Quid?”

“Huccine uenisti ut me ui caperes?”

“Quid? Talia nos non facimus.”

“Nonne? Matri et sorori fecistis.”

Quintus siluit et anxius circumspexit: “Quid procul domo et tam sera nocte agis?”

“Viscum lego”, puella respondit cistam indicans, “Opus est uisco sub Luna plena lecto ut cum deis colloquium fiat.”

“Colloquiumne cum deis?”

“Ita uero, ut ab eis poscamus ut Romanos e Britannia pellant.”

Risurus erat Quintus: erat ei consilium superbe ridere, ut animum sollicitum laxaret, nihil autem ei successit nisi cachinnus inquietus et mendax.

“Non multum uos audiisse uidentur.”

Vlulatus eminus audiri poterat. Puella caput inclinauit et Quintus neruos tetendit.

“Nonne igitur ui me capere uis?”

“Me nolle dixi. Et nisi auxilio tibi opus est, si licet ad commilitones redeo”, latrauit Quintus.

Auersus est et iam redibat, sed puellae uox eius gradus detinuit: “Visne non inuitam?”

Quintus constitit, et iterum ad puellam conuersus “Quid dixisti?”

“Mene capere non uis? Nec si me uolentem dabo?”

Ore dehiscenti iuuenis stetit attonitus.

Puella subrisit: “Quot annos natus es, Quinte?”

Quintus eius pulchritudini uocisque suauitati adeo attentus erat ut ne unum quidem per momentum ponderaret, quomodo ignotae nomen suum notum esset: “Duodeuiginti”.

“Duodeuigintine? Et quis est qui sciat, quot iterum anni abituri sint antequam puellam conterraneam tangas?”

Puella uestem humum demisit et Quintus se nocte mergi sensit.

[…]

“Nondum rediit”, Decius murmurauit, extremis ignis lucibus inter prunas morientibus.

“Iuuenis est, sine gaud-”

Flauius derepente surrexit: de Romana castrorum parte, figura quaedam capite obducta legionarios tardis gradibus adibat.

“Sine cura sis”, dixit Decius, “Sulgacus est.”

“Sulgace, uetuste parasite!” Decius ad aduenam clamauit, “Festina, cenae residua hodie iam pereduntur!”

Senex, fusca tunica inuolutus, magnum nodosumque baculum ad Decium aduertit: “Senibus obsequi discite! Vos praesertim, qui domi nostrae hospites estis.”

Sulgacus ad latus sedit. Decius cuniculi pernam ad eum proiecit, quam ille uorax momordit.

“Etsi hospites sumus, Romae alimenta uobis non displicere uideo, nonne?” Flauius garriuit.

“Nullam ego iram in Romam habeo, nec si incendit neque si diruit. Flumen item non culpo, quod undis messes uastat, uel lupum, qui armenta trucidat. Tempus fuit Britannorum, quod nunc peractumst nec ullo modo repugnare potui. Tempus nunc Romae est, quod finietur neque uos repugnare poteritis. Omnes in hoc fratres sumus. Nec uerbis meis opus est, satis callidi estis ut ipsi intellegatis. Id autem me solatur, quod numina exstare scio quae hanc ruinam superent, quae numquam occidant, quae una cum saeculis senescant, quae nemo nostrum regere possit.

Tres uiri tacuerunt. Venti uehementia desiuerat. Gryllorum cantus, qui hic illic in cauis latebant, audiri poterat.

Decius senis oculos intuitus est: “Aditus iste insolitus est, Sulgace. Te aliquid conturbat.”

Sulgacus uocem ad sermocinandum parauit.

“Eboraci cum ceteris druidis nuper fui ut Veris sacra curarem. Nugas solum esse putaui, sed iam rumores iterantur.”

Senex uisum ad legionarios sustulit. Luna eius cicatrices clarabat.

“Huic rei maiores nostri nomen imposuerant, sed obliti sumus. Eam esurire, inter nos uersari nec ab incepto destituram esse tantummodo scimus. Vobis quoque damnum afferet: daemon nullum inter Britannos Romanosque discrimen facit.”

“Daemonne?”

“Ita uero. Daemon qui hominum cupidinibus alitur et Britanniam septemtrionalem a ripa una ad alteram pererrat ut sibi hostias inueniat.”

“Hominumne cupidinibus alitur?

Sulgacus adnuit: “Quid uiri cupiant scit et eam formam sibi induere potest. Quamobrem saepe puellae specie abditus apparet.”

Decius Flauiusque sese in uicem consternati adspexere. Arma raptim ceperunt et uallum transiluerunt.

Quinti nomen per tenebras noctis desperantes uocitarunt, sed eorum clamores silentio perrupti sunt.

Tunc Decius in obscuris aliquid sub stellarum lumine fulgere uidit. Cucurrit et cum eo peruenisset et quid esset intellexisset, eius pectus maerore obrutum est.

Quinti galea.

Flauius anhelus singultusque uix cohibens aduenit: “Per deos… Eum ire siuimus… Idem est ac si eum necauissemus, Deci…”

Decius genu inflexit galeamque manibus cepit, pueri amati sicut filii faciem meminisse conans. Sibique in animo rabiei copiam augeri sensit in limitem ignotum, qui Quintum miserum ingurgitauerat, et in obitum degenerem et inanem.

Tunc aliquid eius oculum captauit: membranae frustum rubra inscriptione notatum sub galea erat.

Inscriptio sanguine rubra.

“Legere nescio. Quid inscriptumst, Deci?”

Vlulatus alius longe auditus est.

“Inscriptumst: facite praest”.