Casu mihi recenter quorundarum amicorum scripta per Prosopobiblion diuulgata ad oculos peruenerunt, quae hic uobiscum communicare uelim ut, sicut dicitur, risu uita producatur. De lite quadam inter poetas saeculi XVI facta agitur, quorum alter Martinus Lutherus ipse, alter Simon Lemnius erat. Vates sese in uicem contumeliose cum fimo comparant.
Primum, si intellexi, scriptum erat Lemnii carmen in Lutherum:
Ipse dysenteriam pateris clamasque cacando,
Quamque aliis optas, euenit illa tibi.
Dumque cacatores clamas, tu nempe cacator
Factus es, et merda diues es ipse tua.
Ante tibi rabies distorta resoluerat ora,
Et soluit culus iam tibi uentris onus.
Noluit haec tantum rabies e faucibus ire;
Nunc etiam natibus profluit illa tuis.
Non poterat fundi pestis tibi tanta labellis;
Vnde tamen rumpat, repperit illa uiam.
Sed puto, rumpetur citius tibi uenter et exta,
Exeat e culo quam tibi tanta lues.
Deinde ita Lutherus Lemnio respondit:
Quam bene conueniunt tibi res et carmina Lemche!
Merda tibi res est, carmina merda tibi!
Dignus erat Lemche merdoso carmine merda,
Nam uatem merdae nonnisi merda decet.
Infelix princeps quem laudas carmine merda,
merdosum merda quem facis ipse tua.
Ventre urges merdam uellesque cacare libenter
ingentem, faciat merdipoeta nihil.
At meritis si digna tuis te poena sequetur,
tu miserum coruis, merda, cadauer eris.
Adeo salsae mihi huius modi Musae uidentur, ut dictum illud praeclarum pro uero habeam, scilicet, si mihi quoque nunc uersu ludere licet, "Nil adamas generat, nascuntur stercore flores." Valete.
